In gesprek met raadslid Toon Schepers (Lokaal Belang Montferland)

“We moeten meer leren denken in wíj in plaats van ík”.

Over enkele dagen tikt Toon Schepers de 70 aan, maar aan stoppen met de politiek denkt de Didammer allerminst. Als fractievoorzitter van Lokaal Belang Montferland is hij niet alleen het politieke geweten van zijn partij, maar vooral een man van het dorp, het verenigingsleven en de menselijke maat. “Ik breng het geluid van de straat naar de raad.”

Toon woont samen met zijn partner Lindy en hondjes in buurtschap Greffelkamp in Didam. In zijn werkzame leven zette hij verschillende uitzendbureaus op in de bouw- en transportsector. Maar hij stortte zich ook op vrijwilligerswerk. Als voorzitter van de wijkraad rolde hij in 2011 de politiek in. “Namens de Wijkraad kreeg ik te maken met de provincie en gemeente, bijvoorbeeld toen Leisurelands plannen had om De Nevelhorst in Didam te dempen. Dat raakte me en ik wilde weten hoe dergelijke besluiten tot stand komen.”
Zijn nieuwsgierigheid leidde hem via de Sociale Raad naar een plek op de kieslijst van partij Helder. Tegenwoordig is hij raadslid namens Lokaal Belang Montferland. “Het bevalt me heel goed. Al kan het wat mij betreft allemaal nog wel een tandje rustiger, respectvoller. De omgangsvormen zijn de laatste jaren beter geworden, maar we zijn er nog niet.”

Zwijnshoofd

De politiek is slechts één hoofdstuk in een rijk en sociaal betrokken leven. Toon Schepers groeide op in café-restaurant Het Zwijnshoofd in Didam, als jongste van twaalf kinderen die allemaal meewerkten in het familiebedrijf van zijn ouders. “Ik liep als jochie rond tussen boeren, bestuurders en stamgasten. Elke ochtend rond half tien schoven de vaste klanten uit Didam aan. Ze bestelden een borreltje, staken een sigaar op en begonnen te praten. Over politiek, over het dorp, over het leven. Mijn vader liep met zijn dienblad tussen de gesprekken door, maar hield tegelijk de regie. Als het wat uit de hand liep, zei hij: ‘Nu moet Frans even’. Dan kreeg iemand anders het woord. Hij zorgde dat iedereen werd gehoord. Daar leerde ik dat de wereld niet zwart-wit is. Iedereen kreeg daar een stem.”

Toons vader was niet alleen eigenaar van Het Zwijnshoofd maar ook jarenlang melkboer. Hij combineerde het zelfs even. Dagelijks ging hij met zijn melkwagen langs klanten om melk, yoghurt en pap af te leveren. Alles werd keurig genoteerd in een opschrijfboekje. Op zaterdag werd de boekhouding gedaan. “Ik zat een keer naast hem in de melkwagen. Hij bladerde naar een gezin dat het moeilijk had, scheurde de hele pagina eruit en zei: ‘Laat maar zitten.’ Dat gebaar is me altijd bijgebleven. Dat was mijn vader en dat is ook mijn drijfveer geworden. Niet iedereen heeft het even goed. We kunnen niet allemaal directeur worden, maar we kunnen wél iets voor elkaar betekenen.”

Vrijwilligerswerk

Het vrijwilligerswerk loopt als een rode draad door zijn leven. “Op mijn twaalfde stencilde ik het clubblad van volleybalvereniging Victoria. Daarna werd ik scheidsrechter, coach, secretaris en bestuurslid. Verder was ik actief bij jongerenvereniging Mozaïek in Zevenaar en zat ik bij de Kiwanis, waar we uitstapjes naar de Efteling organiseerden voor kinderen uit minder bedeelde gezinnen. Verder loop ik nog steeds mee met zwerfafvalbrigade Schoon Diem.”

De waarde van noaberschap, van iets voor elkaar over hebben, staat bij Toon hoog in het vaandel. “Vrijwilligerswerk is geen luxe, het is noodzaak. Ik zou iedereen willen oproepen ook een steentje bij te dragen. We moeten weer leren denken in termen van ‘wij’ in plaats van ‘ik’. Als we alleen voor onszelf zorgen, loopt het vast. Maar samen krijgen we het wél voor elkaar.”
Of hij nog tijd heeft om te ontspannen? “Ja hoor. Iedere dag wandel ik met mijn honden Jim en Cooper in Stokkum of bij de Nevelhorst. Daar kom ik tot rust. Golfen doe ik ook graag, tenminste… als ik er de tijd voor kan vinden.”

Foto: Dies Goorman